Immunoterapia to rodzaj leczenia, który polega na pobudzaniu do pracy lub
przywracanie zdolności układu odpornościowego (obronnego) do walki z infekcjami
i chorobami rozwijającymi się w organizmie. Immunoterapia opiera się na
stosowaniu naturalnych, biologicznych substancji, które wykorzystują naturalne
zdolności układu odpornościowego do zwalczania infekcji oraz ochrony ciała przed
niektórymi skutkami ubocznymi stosowania pewnych leków.
Immunoterapia, nazywana także terapią biologiczną lub bioterapią, wykorzystuje
do leczenia substancje nazywane modyfikatorami odpowiedzi biologicznej. W
przypadku więc, gdy ciało człowieka wytwarza zbyt mało tych substancji w
odpowiedzi na infekcje i choroby, ich zastępcze dawki są podawane pacjentom.
Najczęściej ma to miejsce u chorych na nowotwór oraz reumatoidalne zapalenie
stawów.
Formy terapii biologicznej obejmują, w zależności od stanu zdrowia pacjenta,
podawanie przeciwciał monoklonalnych, interferonu, interleukiny 2 oraz kilku
czynników potrzebnych do rozwoju kolonii przeciwciał.
Interleukina 2 oraz interferon są głównie podawane pacjentom z czerniakiem
złośliwym. Ponadto, interferon jest także wykorzystywany u chorych na wirusowe
zapalenie wątroby typu C.
Obecnie, są prowadzone badania nad skutecznością, tzw. czynnika martwicy
nowotworów, który może zapobiec rozwojowi chorób, takich jak zespół
Leśniowskiego ? Crohna oraz reumatoidalne zapalenie stawów.
Immunoterapia, w zależności od rodzaju zastosowanej metody leczenia, może
wywoływać skutki uboczne. Często mogą się pojawić objawy podobne do grypy, takie
jak gorączka, dreszcze, bóle mięśni, osłabienie, utrata apetytu, nudności,
wymioty i biegunka. U innych pacjentów może wystąpić wysypka, samoistne
krwawienia oraz siniaki. W zależności od powagi objawów, pacjenci po przejściu
takich zabiegów, mogą zostać na kilka dni zatrzymani na obserwację. Zwykle
skutki uboczne immunoterapii są krótkotrwałe i znikają zaraz po zakończeniu
leczenia.