Defibrylacja jest to proces, w którym specjalne urządzenie wysyła porażenie
prądem do serca, aby przywrócić rytm serca lub spowolnić bardzo szybkie tętno.
Po co przeprowadzana jest defibrylacja?
Defibrylacja wykonywana jest najczęściej po to, by utrzymać pacjenta, u którego,
z różnych powodów, doszło do zatrzymania akcji serca, przy życiu. Defibrylacja
powinna zostać przeprowadzona od razu, gdy tylko zostanie zauważony brak tętna.
W jakich sytuacjach defibrylacja nie może zostać wykonana?
Defibrylacji nie powinno się wykonywać u pacjenta, który ma wyczuwalne tętno,
gdyż może to spowodować śmiertelne zaburzenie rytmu serca lub całkowite
zatrzymanie akcji serca. Elektrod używanych podczas defibrylacji, nie powinno
się kłaść na piersi kobiety oraz tuż nad rozrusznikiem.
Na czym polega defibrylacja?
Gdy dojdzie do fibrylacji, czyli migotania komór serca, prawidłowy przepływ krwi
jest zatrzymywany a następnie, bardzo szybko rozwija się uszkodzenie mózgu oraz
zatrzymanie akcji serca. Każda kolejna minuta migotania komór serca, zmniejsza
szansę na ponowne uruchomienie serca, dlatego też po kilku minutach może dojść
do śmierci, jeśli nie zostanie podjęta reanimacja, czyli defibrylacja.
Defibrylacja, może pomóc ocalić życie pacjenta, jednak tylko wtedy, gdy
przeprowadzi się ją natychmiast po zatrzymaniu akcji serca.
Defibrylacja, to krótkie porażenia prądem, wykonywane przy użyciu specjalnie
przeznaczonych do tego elektrod, które mają pobudzić serce do wznowienia swojej
pracy i jednocześnie uregulować jego rytm. Defibrylator to urządzenie
eletryczne, które prowadzi impulsy elektryczne z elektrokardiografu do dwóch
elektrod. Owe elektrody, podczas defibrylacji, są umieszczane na klatce
piersiowej pacjenta, a następnie, poprzez specjalny przycisk, wywołuje się
porażenie elektryczne. Podczas defibrylacji, stale jest monitorowany puls
pacjenta. Proces reanimacji za pomocą defibrylatora trwa do momentu, aż stan
pacjenta się ustabilizuje, lub jeśli istnieje podejrzenie, że dalsze próby nie
wprowadzą serca w ruch.
Początkowo, defibrylatory były używane wyłącznie w karetkach pogotowia oraz
szpitalach. Kiedy zapotrzebowanie na tego typu urządzenia wzrosło, stworzono
tzw. defibrylatory zewnętrzne, które można znaleźć przykładowo, w samochodach
policji, samolotach, imprezach publicznych, itp. Defibrylatory zewnętrzne są o
wiele mniejsze, poręczniejsze a co za tym idzie, wygodniejsze niż dawniej.
Dzięki komputerowi, urządzenie może być używane nawet przez osoby, które nie
znają się na medycynie, gdyż pozwala ustalić kiedy powinno dojść do wstrząsu,
lub ewentualnie zabrania porażenia pacjenta ze względu na różne czynniki.
Przed użyciem defibrylatora, zanim dojdzie do wstrząsu, na elektrody nakłada się
specjalny żel lub pastę.
Po defibrylacji, pacjent, powinien być przez jakiś czas pod stałą obserwacją
oddechu oraz rytmu serca. Jeśli stan zostanie ustabilizowany, pacjent może
zostać wypisany do domu. Aby potwierdzić poprawę stanu zdrowia wykonuje się EKG
oraz rentgena klatki piersiowej. W razie potrzeby po defibrylacji podaje się
dożylnie specjalne leki. Skóra klatki piersiowej, na której po defibrylacji
pozostały maść lub żel, jest dokładnie oczyszczana, po to, by nie doszło do
podrażnienia lub oparzenia. Jeśli natomiast doszło do jakichś zmian skórnych w
wyniku defibrylacji, na skórę stosuje się specjalny krem przeciw oparzeniom.